Ambitieus, energiek en vol passie. Zo is Casandra Lijfrock te omschrijven. Als toezichthouder, werkt ze op de afdeling Naleving van de Veiligheidsregio Brabant-Zuidoost. “Je kunt wel met een opgeheven vingertje gaan lopen zwaaien, maar daarmee krijg je mensen niet altijd mee. Ik ga liever in gesprek over het waarom en kijk naar mogelijkheden. Dat geeft zoveel meerwaarde.”
Haar controlewerk bij bedrijven, organisaties en evenementen begint ze dan ook altijd met ‘heb je vragen?’ in plaats van meteen te kijken naar wat er mis is. “Ik ga er niet vanuit dat mensen willens en wetens een onveilige situatie creëren, maar het is vaak onwetendheid. Voordat ik bij de brandweer ging werken was ik mij ook van heel veel brandveiligheidsaspecten niet bewust.”
Dat ze ooit bij de brandweer terecht zou komen had ze niet verwacht. Haar eerste kennismaking met de brandweer was als kind tijdens een brand voor de deur. “De kerk stond in brand en woningen moesten ontruimd worden. Ik rende weer naar binnen want het was midden in de nacht en ik wilde gewoon slapen. Een brandweerman heeft mij weer naar buiten moeten halen. Dat maakte enorm veel indruk en het is dan ook geen toeval dat ik me door deze gebeurtenis op latere leeftijd zo aangetrokken voelde tot dit vak.”
Na de HAVO ging ze Management, Economie en Recht studeren. Naast haar studie werkte ze als tijdelijk medewerker Data Entry. Ze had het zo naar haar zin binnen de organisatie dat ze, toen er een andere functie vrij kwam, de kans greep. Dat werd administratief medewerker bij Toezicht & Handhaving. “Ik werd aangesteld in 2008. Ik heb een tijd verzwegen voor mijn ouders dat ik niet meer verder wilde met mijn eerdere studie. Ik zag de opleidingsmogelijkheden binnen de brandweer en besloot: dit past beter bij mij, dit wordt mijn carrièrepad.”
Ze volgde de studies Medewerker Brandpreventie en later Specialist Brandpreventie. Als vrouw met een donkere huidskleur kwam ze binnen op een afdeling waar tot dat moment vooral mannen rondliepen. “Ik ben daar nooit zo mee bezig geweest. Als ik ergens binnen stap dan denk ik er nooit aan dat ik de enige (donkere) dame ben. Ik ben bezig met de gewone onzekerheden, of mijn haar wel goed zit ofzo”, lacht ze.
“Misschien hebben mijn collega’s meer aan moeten wennen aan mijn manier van doen dan aan mijn huidskleur en geslacht. Uiteindelijk zijn we allemaal anders. Mannen zijn opener en directer. Kunnen het ene moment wat in de groep gooien en staan gerust daarna in de pauze koffie met elkaar te drinken. Ik kan goed overweg met die mannencultuur. Maar ik vind wel dat er dames nodig zijn om dingen te verzachten, een meer persoonlijke benadering mee te brengen. Het moet een balans zijn.”
“Ik vind het mooi om ook een maatschappelijke rol te vervullen.”
Ze voelt zich nog steeds op haar plek bij de brandweer. “Dit is mijn eerste en enige werkgever tot nu toe. Ik vind het mooi om met mijn werk ook een maatschappelijke rol te vervullen. Een rol mag hebben in het veiliger maken van de samenleving. Iedereen heeft recht op een brandveilige omgeving, maar het is ook een verantwoordelijkheid die wij allemaal dragen.”
Als medewerker Naleving komt ze niet alleen bij bedrijven maar ook veel bij evenementen. “Evenementen controleren is heel leuk. Dan kun je niks met een termijn van zes weken. De risico’s moeten ter plaatse inzichtelijk gemaakt worden. Er moeten direct maatregelen genomen worden om de risico’s beheersbaar te houden want over drie uur start het feest of festival. Dan moet je zoeken naar samenwerking, risicogericht denken en dat binnen de kaders van de regelgeving.”
Die samenwerking zoekt ze ook graag in de organisatie zelf. “Ik kom niet alleen kijken naar een veilige vluchtweg voor bezoekers of werknemers maar ook naar een veilige en bereikbare toegang voor de repressieve collega’s.” Een groep waar ze veel respect voor heeft. “Wat ik doe, handhaven aan de voorkant, kun je je aanleren. Maar een brandend pand binnen durven stappen dat moet in je zitten.”
Ze overweegt ook de opleiding Manschap A te gaan volgen. “Ik denk er weleens over na om een oefenavond mee te doen, een 24 uur mee te lopen. Maar ik ben bang dat ik het zo leuk vind en zo graag wil dat er geen weg terug meer is”, lacht ze.
“Ik mis die repressieve ervaring in mijn werk.”
Met dank aan Linda Blok, hoofdredacteur van het jubileummagazine
Foto´s: Sebastiaan van Baar Fotografie
Het Netwerk Brandweervrouwen vierde in 2022 haar 25-jarig jubileum. Voor die gelegenheid werden 25 brandweervrouwen geïnterviewd voor een speciaal jubileummagazine. Enkele van hun verhalen publiceren we nu ook op deze website. De verhalen geven weer hoe divers hun werk is en dat het helemaal niet moet uitmaken of je nu brandweerman of -vrouw bent want uiteindelijk klaren zij de klus met elkaar.